Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛ւյրը վառման,
Ու նարիյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև,
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։
Ուր է՛լ լինեմ - չեմ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր-
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան-յա՛րն եմ սիրում։
Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա.
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա.
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա.
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում։ |
Я солнцем налитой язык моей Армении люблю,
Струн скорбных плачущий напев я саза древнего люблю,
Цветов горящих, алых роз благоухающий наряд
И пляски гибкий хоровод Наирских девушек люблю.
Люблю наш густосиний свод, Севана блеск, прозрачность вод,
Жар солнца летний и зимой бурь диких величавый рев,
Во тьме затерянных жилищ стен неприветливый покров,
Тысячелетних городов старинный камень я люблю.
Где б ни был – не забуду я скорбь песен горестных твоих,
Я не забуду никогда молитвой ставших книг твоих,
И как бы сердце не язвил мне стон кровавых ран твоих
Я, обездоленный мой край, Айастан-яр, тебя люблю.
Моей тоскующей душе отраднее преданий нет,
Кучака и Нарекаци чела светлей и ярче нет.
Мир обойди – вершин нигде белей горы – Масиса нет:
Как недоступной славы путь я древний Арарат люблю.
перевод Теодора Михайловича Тер-Микаэляна |
 |
Аудио: В Нораванке Теодор Михайлович пытается прочитать